Alicja Grabska www.ekademia.pl/ @kobiecedusze
Jest mi przykro. Czytam w „Dzienniku Bałtyckim” (24-25 listopada 2012 www.dziennikbaltycki.pl)  wywiad z Monika R. i pojawia mi się opowieść jak z taniego harlekina. Wolę lepszą literaturę. Wolę czytać  Alberta Camusa lub dzieła filozofa Heideggera, albo korzystać z przemyśleń  ks. Tischnera. Mimo, że ich światopoglądy się istotnie różnią, zgadzają się w kwestii wartości życia i nadawania mu sensu. Twierdzą bowiem, że nawet jałowe  życie jest  dużo warte, gdy jesteśmy gotowi zaakceptować nasze trudności i cierpienia jako część procesu odnajdywania sensu życia.
Paradoks polega na tym, że założenie, że życie powinno być szczęśliwe jest tchórzostwem. Kiedyś, w tej gonitwie za pustym szczęściem możesz się zetknąć, Moniko z własnym odrealnieniem  od rzeczywistości.
Nie chodzi o to, że usprawiedliwiam Twojego partnera Zbigniewa Z. Jest cenionym przeze mnie aktorem, ale myślę, że nie wyrabia się w swoim zawodzie. „Aktorstwo zawodowe polega bowiem na przekazywaniu emocji, w które samemu nie trzeba wchodzić” (Przypadkiem z innego powodu wypowiada się w tym samym numerze  A. Żmijewski. ) Zbigniew Z. już raz się nie wyrobił. Potrzebuje raczej psychologa, a nie pocieszenia w Twoich ramionach.
Jest mi przykro, ale wyobraź sobie, że Cię rozumiem. Zrozumienie przyszło, kiedy zacytowałaś słowa swojej matki: „ Monika, ja cie nigdy nie widziałam tak zakochanej, choć jesteś już starą krową. Wiesz, bardzo polubiłam Zbyszka, ale nie będzie wam łatwo. Trzymam za was kciuki.”
Gdybym to ja zachłysnęła się „szczęściem” , moja matka zachowałaby się zupełnie inaczej. Już nie żyje, ale wiem, że jej słowa brzmiałyby mniej więcej tak: „Zrobisz, co zechcesz. Nie jestem w stanie ci przeszkodzić, jesteś dorosła. Wiedz jednak, że za szczęście, które teraz masz, straszną cenę zapłacą kiedyś twoje dzieci. I to będzie twoja wina.”
Miałam, Moniko, znacznie więcej szczęścia niż Ty. Dlatego Ci współczuję.
Pozdrawiam
Stara, nudna kobieta.